(Τα παρακάτω, πολιτικά. Αλλά λόγω τύψεων του συγγραφέα, που κατά βάση είναι ένας απαίδευτος ηλίθιος -ιδιώτης συν τοις άλλοις-, ορίστε μερικές προειδοποιήσεις:
1. Διαβάστε σαν να διαβάζατε έκθεση 6ης δημοτικού για τις περασμένες διακοπές του καλοκαιριού, δηλαδή σαν να κάνετε χάρη στο ανήψι
2. Διαβάστε με το Λεξικό των Χαζάρων από δίπλα, για την περίπτωση που βαρεθείτε στα μισά και θέλετε να διαβάσετε κάτι ενδιαφέρον
3. Μην εμπιστεύεστε άνθρωπο που γράφει το κρεββάτι και τα κόκκαλα με δυο βήτα/κάππα από άποψη
4. Αν, στανικώς του Θεού και θεληματικώς του Διαβόλου, αποφασίσετε να διαβάσετε το κείμενο σοβαρά, καθίστε με βρακί/μποξεράκι οκλαδόν στον καναπέ, μια μπλούζα φαρδιά πάνω στα κόκκαλα της ράχης -ή και καθόλου-, ρίξτε τα χέρια στα πλάγια σας και απαγγείλτε με λίγες ανάσες τα όσα γράφονται.)
Προχτές ήθελα να αγοράσω ένα μπουκάλι Rosewater & Vanilla από την Jo Malone, γιατί στο δέρμα μου μύριζε σαν γάλα με χυμό τριαντάφυλλο, που μου έφερνε η Κύπριδα η Γενοβέφα από το νησί της και πίναμε μαζί. Δυο μπουκάλια χυμό τριαντάφυλλο -ένα σπίτι της, ένα σπίτι μου-, που σχεδόν τα μεταλαβαίναμε γιατί άμα τέλειωναν μετά δεν είχε άλλο, δεν μπορούσαμε να βρούμε στην Ελλάδα. Συνειρμικά, όλα τα ποτήρια από τα οποία πρώτα έχεις πιεί γάλα, μετά τα έχεις ξεπλύνει και έχεις πιεί νερό, μου θυμίζουν το πατρικό της μάνας μου, ενα παραθαλάσσιο χωριό χωρίς Θεό που τη βγάζαμε μικροί τα καλοκαίρια -με την Γενοβέφα πάλι- και γεμίζαμε τον τόπο δράκους και νεράιδες, τόσο που ο αέρας πύκνωνε και τα μεσημέρια ήταν ανυπόφορα.
Δεν ξέρω από πολιτική. Είμαι μικρός και ηλίθιος και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην ζούμε μονιασμένοι όλοι όλη την ώρα, γελώντας, κατά καιρούς θυμώνοντας ο ένας με τον άλλο σε σημείο υστερίας, να σημαδεύουμε τον θυμό μας με λάδια και χώματα, και μετά πάλι να τα βρίσκουμε αγκαλιασμένοι και να γελάμε. "He drank, he fought, he made his ancestors proud", συνειρμικά κι αυτό και χέσ' τε με.
Όλο λέω για την Γενοβέφα γιατί την ζηλεύω που έχει φύγει από αυτόν τον κωλότοπο, που με πνίγει χωρίς να καταλαβαίνω γιατί και που όλο καταφεύγω σε προβολές και φυγιατέματα για να συνέρχομαι, που όλο σκέφτομαι το μέλλον για να μην φρικάρω, που είναι τίγκα στον άσχημο τον άνθρωπο και που όλο ακούω για τους παλιούς και τα λάθη τους και τα σωστά τους και τις σοφίες τους για την ζωή. Όλο πρότερα λόγια που πρέπει να ξεπεράσεις για να πεις δυο κουβέντες δικές σου και να τις ακούσεις. Εσύ. Δεν μπορώ να ακούσω τη φωνή μου μέσα στις τόσες φωνές των ψυχών αυτής της χώρας. Υπάρχει μια πεπατημένη για τα πάντα, πώς θα ντυθείς, τί θα κάνεις, τί θα πιείς, πώς θα πράξεις, πώς θα ποιείς. Στο πατημένο το χώμα, δεν φυτρώνει χορτάρι. Τί ουσία έχει που τα λεώ όλα αυτά;
"Ποιοί θα 'μαστε αύριο;" μου αμόλησε λίγες μέρες πριν η μάνα μου στο τηλέφωνο και ένιωσα να γλιστράω, να πέφτω και να περνάω δίπλα από πιάνα, ράφια και συναφείς δείκτες οτι εκεί που οδεύω θα το χάσω το κεφάλι μου ή τέλος πάντων θα με απειλούν αενάως οτι θα το χάσω το κεφάλι μου.
Η ουσία είναι οτι "one pill makes you larger and one pill makes you small and the ones that mother gives you don't do anything at all". Αυτό, λοιπόν, κατά τα φαινόμενα, δεν το καταλαβαίνει Χριστός. Δέχομαι τις κατηγορίες οτι μπορεί να ζω και γω στην Ονειροφαντασία μου (με πύργους σε σχήμα τουλίπας, το Τίποτα να 'ρχεται και τα τοιαύτα), αλλά και εκεί έξω γίνεται πόλεμος κανονικός που δεν με αφορά, δεν τον δικαιώνει τίποτα και -ακόμα πιο σημαντικό- έχει απολέσει κάθε ίχνος αισθητικής. Η θεωρία μου είναι οτι όταν όλα τα άλλα παύουν να έχουν σημασία ή όταν φτάνεις στο "ως εδώ και μη παρ' έκει" η αισθητική είναι η τελευταία καταφυγή και σε αυτή την χώρα την έχουμε χάσει κι αυτή. Άσχημοι άνθρωποι, άσχημα σκέφτονται και άσχημα πράττουν. Με ανοιχτά σάιτ εφημερίδων τα γράφω όλα αυτά, αλλά δεν θα εναφερθώ σε γεγονότα-αυτά υπάρχουν παντού.
1. Διαβάστε σαν να διαβάζατε έκθεση 6ης δημοτικού για τις περασμένες διακοπές του καλοκαιριού, δηλαδή σαν να κάνετε χάρη στο ανήψι
2. Διαβάστε με το Λεξικό των Χαζάρων από δίπλα, για την περίπτωση που βαρεθείτε στα μισά και θέλετε να διαβάσετε κάτι ενδιαφέρον
3. Μην εμπιστεύεστε άνθρωπο που γράφει το κρεββάτι και τα κόκκαλα με δυο βήτα/κάππα από άποψη
4. Αν, στανικώς του Θεού και θεληματικώς του Διαβόλου, αποφασίσετε να διαβάσετε το κείμενο σοβαρά, καθίστε με βρακί/μποξεράκι οκλαδόν στον καναπέ, μια μπλούζα φαρδιά πάνω στα κόκκαλα της ράχης -ή και καθόλου-, ρίξτε τα χέρια στα πλάγια σας και απαγγείλτε με λίγες ανάσες τα όσα γράφονται.)
Προχτές ήθελα να αγοράσω ένα μπουκάλι Rosewater & Vanilla από την Jo Malone, γιατί στο δέρμα μου μύριζε σαν γάλα με χυμό τριαντάφυλλο, που μου έφερνε η Κύπριδα η Γενοβέφα από το νησί της και πίναμε μαζί. Δυο μπουκάλια χυμό τριαντάφυλλο -ένα σπίτι της, ένα σπίτι μου-, που σχεδόν τα μεταλαβαίναμε γιατί άμα τέλειωναν μετά δεν είχε άλλο, δεν μπορούσαμε να βρούμε στην Ελλάδα. Συνειρμικά, όλα τα ποτήρια από τα οποία πρώτα έχεις πιεί γάλα, μετά τα έχεις ξεπλύνει και έχεις πιεί νερό, μου θυμίζουν το πατρικό της μάνας μου, ενα παραθαλάσσιο χωριό χωρίς Θεό που τη βγάζαμε μικροί τα καλοκαίρια -με την Γενοβέφα πάλι- και γεμίζαμε τον τόπο δράκους και νεράιδες, τόσο που ο αέρας πύκνωνε και τα μεσημέρια ήταν ανυπόφορα.
Δεν ξέρω από πολιτική. Είμαι μικρός και ηλίθιος και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην ζούμε μονιασμένοι όλοι όλη την ώρα, γελώντας, κατά καιρούς θυμώνοντας ο ένας με τον άλλο σε σημείο υστερίας, να σημαδεύουμε τον θυμό μας με λάδια και χώματα, και μετά πάλι να τα βρίσκουμε αγκαλιασμένοι και να γελάμε. "He drank, he fought, he made his ancestors proud", συνειρμικά κι αυτό και χέσ' τε με.
Όλο λέω για την Γενοβέφα γιατί την ζηλεύω που έχει φύγει από αυτόν τον κωλότοπο, που με πνίγει χωρίς να καταλαβαίνω γιατί και που όλο καταφεύγω σε προβολές και φυγιατέματα για να συνέρχομαι, που όλο σκέφτομαι το μέλλον για να μην φρικάρω, που είναι τίγκα στον άσχημο τον άνθρωπο και που όλο ακούω για τους παλιούς και τα λάθη τους και τα σωστά τους και τις σοφίες τους για την ζωή. Όλο πρότερα λόγια που πρέπει να ξεπεράσεις για να πεις δυο κουβέντες δικές σου και να τις ακούσεις. Εσύ. Δεν μπορώ να ακούσω τη φωνή μου μέσα στις τόσες φωνές των ψυχών αυτής της χώρας. Υπάρχει μια πεπατημένη για τα πάντα, πώς θα ντυθείς, τί θα κάνεις, τί θα πιείς, πώς θα πράξεις, πώς θα ποιείς. Στο πατημένο το χώμα, δεν φυτρώνει χορτάρι. Τί ουσία έχει που τα λεώ όλα αυτά;
"Ποιοί θα 'μαστε αύριο;" μου αμόλησε λίγες μέρες πριν η μάνα μου στο τηλέφωνο και ένιωσα να γλιστράω, να πέφτω και να περνάω δίπλα από πιάνα, ράφια και συναφείς δείκτες οτι εκεί που οδεύω θα το χάσω το κεφάλι μου ή τέλος πάντων θα με απειλούν αενάως οτι θα το χάσω το κεφάλι μου.
Η ουσία είναι οτι "one pill makes you larger and one pill makes you small and the ones that mother gives you don't do anything at all". Αυτό, λοιπόν, κατά τα φαινόμενα, δεν το καταλαβαίνει Χριστός. Δέχομαι τις κατηγορίες οτι μπορεί να ζω και γω στην Ονειροφαντασία μου (με πύργους σε σχήμα τουλίπας, το Τίποτα να 'ρχεται και τα τοιαύτα), αλλά και εκεί έξω γίνεται πόλεμος κανονικός που δεν με αφορά, δεν τον δικαιώνει τίποτα και -ακόμα πιο σημαντικό- έχει απολέσει κάθε ίχνος αισθητικής. Η θεωρία μου είναι οτι όταν όλα τα άλλα παύουν να έχουν σημασία ή όταν φτάνεις στο "ως εδώ και μη παρ' έκει" η αισθητική είναι η τελευταία καταφυγή και σε αυτή την χώρα την έχουμε χάσει κι αυτή. Άσχημοι άνθρωποι, άσχημα σκέφτονται και άσχημα πράττουν. Με ανοιχτά σάιτ εφημερίδων τα γράφω όλα αυτά, αλλά δεν θα εναφερθώ σε γεγονότα-αυτά υπάρχουν παντού.
Είχα πριν μέρες κατεβεί για τσιγάρα, σκεπτόμενος οτι, αν είχα κοιμηθεί για βράδυ, θα είχα ονειρευτεί μια γυναίκα να ξυρίζει τα δόντια της με φαλτσέτα, και είδα:
- Χριστιανούς να βγαίνουν από την εκκλησία τους και να παίρνουν μεγάλα αντίδωρα από κόκκινα βελούδινα πανέρια στην αυλή της εκκλησίας. Και ενώ πείναγα πάρα πολύ, με δανεικά λεφτά κατέβαινα για τσιγάρα, δεν κατέβηκα να πάρω μια μπουκιά γιατί αυτό το ψωμί το κόψανε οι Χριστιανοί και το μοίραζαν αναμετάξυ τους. Εγώ δεν το άξιζα, δεν ήταν για μένα. Και ένιωσα περήφανος.
- Μια γιαγιά. Είχε ξεκρεμάσει τις γλάστρες από το μπαλκόνι της για να τις ποτίσει και τώρα τις έπιανε μια μια, τους μίλαγε και τις ξανάβαζε στη θέση τους.
- Έναν παπά σπαθί πεταμένο στο πεζοδρόμιο και έβγαλα γνώση για το μέλλον μου.
- Μια κοπελιά στα 15-16 και όλος ο δρόμος πίσω της και μπρος της μύριζε Angel. Why the drama, σκέφτηκα. Αλλά μετά συνειδητοποίησα (και από το ύφος της) οτι με αυτό σκότωνε τους αγαπητικούς της.
- Τα πλακάκια για τους τυφλούς στα πεζοδρόμια να μοιάζουν με φλέβες.
- Θείους με ρυτίδες στους αγκώνες και θείες με τεράστιους κώλους σφηνωμένους μέσα σε μακριες, στενές φλοράλ φούστες.
*Αστέρω*
1 σχόλιο:
Αύριο μακάρι να'μαστε αυτοί, που θα ξυρίζουμε τα δόντια με φαλτσέτα και θα μιλάμε σε γλάστρες.
Για το αντίδωρο ούτε λόγος, μυρίζει σάπια πούτσα.
Δημοσίευση σχολίου