σύντομο 2

   Με φόντο έναν ουρανό που αργόσβηνε, επάνω σ'ένα βράχο, τραβηγμένο από απόσταση και από κάτω προς τα πάνω, ένα αγόρι κοίταζε πέρα. Στεκόταν προφίλ, αλλά όλο το πάνω μέρος του κορμιού του είχε στρίψει, με μια κίνηση δευτερεύουσα -μια κίνηση μυώνων, όχι μυών- να αποφύγει το φακό, να μην τον νοιάξει ο φακός. Μια φωτογραφία που μιλάει για την πιο τυπική άρνηση: "αρνούμαι εσένα, σβήνω το όνομά σου, και κοιτάζω ήδη στο επόμενο βήμα". Έτσι, μια φωτογραφία που ήταν καθ' ολοκληρίαν λάθος.

  

ακρογιαλιές-δειλινά

   Δεν πρέπει να ξεχνάτε για τον οικοδεσπότη σας οτι είναι Βακχίς. Ή Μαινάδα, αν προτιμάται, αλλά τέλος πάντων μια τάση προς τη μανιακή φάση υπάρχει και εκδηλώνεται με διάφορα ερεθίσματα και σε διάφορες στιγμές. Χτες ήμουν έξω για ποτο, εννοείται άφαγος, εννοείται έγινα κουδούνι. Και για καλή μου τύχη έπεσα πάνω σε αυτό το μεθεξιακό:

   

σύντομο

   Κοίταξε το κενό και είπε "θα φτιάξω ένα κέηκ". Εκεί έγιναν τα μάτια του σαν ελαφιού, σηκώθηκε και έστρωσε το παντελόνι του, να το ισιώσει που είχε ζαρώσει. Όλη η οικογένεια τον κοιτούσε χωρίς να μιλά κανείς, έτσι όπως ήταν καθισμένοι γύρω γύρω στο καθιστικό σε καρέκλες και καναπέδες. Πήγε με χαμηλωμένο κεφάλι ως την κουζίνα, να μην δουν που έκλαιγε και που πόναγε τόσο ο λαιμός του από την πίεση μέσα του. 

πλάνταξε

   Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν υπάρχουν πολλές λέξεις πιο περιγραφικές από το "πλάνταξε". Ακριβώς σε αυτόν τον τύπο, όχι "πλαντάζω" ή "θα πλαντάξεις", "πλάνταξε". Δελεάζομαι να κάνω διάφορους συνειρμούς για το τραγικό του να βλέπεις κάποιον να κλαίει με τέτοιο παράπονο που, αν αναγκαστείς μετά να το αφηγηθείς, να χρησιμοποιήσεις τη λέξη "πλάνταξε". Αλλά αυτούς τους συνειρμούς θα τους παραλείψω ως άσχετους με τον ρουν της ιστορίας μας.

   Μου έχει τελειώσει ο καφές και προσπαθώ, λίγη ώρα τώρα, να ξυπνήσω μόνο με τσιγάρο και παγωμένο νερό. Δεν είναι εύκολο. Επίσης δεν μπορώ τις προσμονές-σε μια βδομάδα πρέπει να κατέβω για καλοκαίρι στη Σκατόπολη και έχουν λυγίσει κατά τι τα νεύρα μου. Ας κατεβώ πια, να φάω την κρυάδα μου, να ξεμπερδεύω. Δεν μου πολυάρεσει που το βλέπω να μου 'ρχεται σαν τσουνάμι και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό.

γάλα και τριαντάφυλλο

   (Τα παρακάτω, πολιτικά. Αλλά λόγω τύψεων του συγγραφέα, που κατά βάση είναι ένας απαίδευτος ηλίθιος -ιδιώτης συν τοις άλλοις-, ορίστε μερικές προειδοποιήσεις:
1. Διαβάστε σαν να διαβάζατε έκθεση 6ης δημοτικού για τις περασμένες διακοπές του καλοκαιριού, δηλαδή σαν να κάνετε χάρη στο ανήψι
2. Διαβάστε με το Λεξικό των Χαζάρων από δίπλα, για την περίπτωση που βαρεθείτε στα μισά και θέλετε να διαβάσετε κάτι ενδιαφέρον
3. Μην εμπιστεύεστε άνθρωπο που γράφει το κρεββάτι και τα κόκκαλα με δυο βήτα/κάππα από άποψη
4. Αν, στανικώς του Θεού και θεληματικώς του Διαβόλου, αποφασίσετε να διαβάσετε το κείμενο σοβαρά, καθίστε με βρακί/μποξεράκι οκλαδόν στον καναπέ, μια μπλούζα φαρδιά πάνω στα κόκκαλα της ράχης -ή και καθόλου-, ρίξτε τα χέρια στα πλάγια σας και απαγγείλτε με λίγες ανάσες τα όσα γράφονται.)
   Προχτές ήθελα να αγοράσω ένα μπουκάλι Rosewater & Vanilla από την Jo Malone, γιατί στο δέρμα μου μύριζε σαν γάλα με χυμό τριαντάφυλλο, που μου έφερνε η Κύπριδα η Γενοβέφα από το νησί της και πίναμε μαζί. Δυο μπουκάλια χυμό τριαντάφυλλο -ένα σπίτι της, ένα σπίτι μου-, που σχεδόν τα μεταλαβαίναμε γιατί άμα τέλειωναν μετά δεν είχε άλλο, δεν μπορούσαμε να βρούμε στην Ελλάδα. Συνειρμικά, όλα τα ποτήρια από τα οποία πρώτα έχεις πιεί γάλα, μετά τα έχεις ξεπλύνει και έχεις πιεί νερό, μου θυμίζουν το πατρικό της μάνας μου, ενα παραθαλάσσιο χωριό χωρίς Θεό που τη βγάζαμε μικροί τα καλοκαίρια -με την Γενοβέφα πάλι- και γεμίζαμε τον τόπο δράκους και νεράιδες, τόσο που ο αέρας πύκνωνε και τα μεσημέρια ήταν ανυπόφορα.
   Δεν ξέρω από πολιτική. Είμαι μικρός και ηλίθιος και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην ζούμε μονιασμένοι όλοι όλη την ώρα, γελώντας, κατά καιρούς θυμώνοντας ο ένας με τον άλλο σε σημείο υστερίας, να σημαδεύουμε τον θυμό μας με λάδια και χώματα, και μετά πάλι να τα βρίσκουμε αγκαλιασμένοι και να γελάμε. "He drank, he fought, he made his ancestors proud", συνειρμικά κι αυτό και χέσ' τε με.
   Όλο λέω για την Γενοβέφα γιατί την ζηλεύω που έχει φύγει από αυτόν τον κωλότοπο, που με πνίγει χωρίς να καταλαβαίνω γιατί και που όλο καταφεύγω σε προβολές και φυγιατέματα για να συνέρχομαι, που όλο σκέφτομαι το μέλλον για να μην φρικάρω, που είναι τίγκα στον άσχημο τον άνθρωπο και που όλο ακούω για τους παλιούς και τα λάθη τους και τα σωστά τους και τις σοφίες τους για την ζωή. Όλο πρότερα λόγια που πρέπει να ξεπεράσεις για να πεις δυο κουβέντες δικές σου και να τις ακούσεις. Εσύ. Δεν μπορώ να ακούσω τη φωνή μου μέσα στις τόσες φωνές των ψυχών αυτής της χώρας. Υπάρχει μια πεπατημένη για τα πάντα, πώς θα ντυθείς, τί θα κάνεις, τί θα πιείς, πώς θα πράξεις, πώς θα ποιείς. Στο πατημένο το χώμα, δεν φυτρώνει χορτάρι. Τί ουσία έχει που τα λεώ όλα αυτά;
   "Ποιοί θα 'μαστε αύριο;" μου αμόλησε λίγες μέρες πριν η μάνα μου στο τηλέφωνο και ένιωσα να γλιστράω, να πέφτω και να περνάω δίπλα από πιάνα, ράφια και συναφείς δείκτες οτι εκεί που οδεύω θα το χάσω το κεφάλι μου ή τέλος πάντων θα με απειλούν αενάως οτι θα το χάσω το κεφάλι μου.
   Η ουσία είναι οτι "one pill makes you larger and one pill makes you small and the ones that mother gives you don't do anything at all". Αυτό, λοιπόν, κατά τα φαινόμενα, δεν το καταλαβαίνει Χριστός. Δέχομαι τις κατηγορίες οτι μπορεί να ζω και γω στην Ονειροφαντασία μου (με πύργους σε σχήμα τουλίπας, το Τίποτα να 'ρχεται και τα τοιαύτα), αλλά και εκεί έξω γίνεται πόλεμος κανονικός που δεν με αφορά, δεν τον δικαιώνει τίποτα και -ακόμα πιο σημαντικό- έχει απολέσει κάθε ίχνος αισθητικής. Η θεωρία μου είναι οτι όταν όλα τα άλλα παύουν να έχουν σημασία ή όταν φτάνεις στο "ως εδώ και μη παρ' έκει" η αισθητική είναι η τελευταία καταφυγή και σε αυτή την χώρα την έχουμε χάσει κι αυτή. Άσχημοι άνθρωποι, άσχημα σκέφτονται και άσχημα πράττουν. Με ανοιχτά σάιτ εφημερίδων τα γράφω όλα αυτά, αλλά δεν θα εναφερθώ σε γεγονότα-αυτά υπάρχουν παντού.

   Είχα πριν μέρες κατεβεί για τσιγάρα, σκεπτόμενος οτι, αν είχα κοιμηθεί για βράδυ, θα είχα ονειρευτεί μια γυναίκα να ξυρίζει τα δόντια της με φαλτσέτα, και είδα:

1. Χριστιανούς να βγαίνουν από την εκκλησία τους και να παίρνουν μεγάλα αντίδωρα από κόκκινα βελούδινα πανέρια στην αυλή της εκκλησίας. Και ενώ πείναγα πάρα πολύ, με δανεικά λεφτά κατέβαινα για τσιγάρα, δεν κατέβηκα να πάρω μια μπουκιά γιατί αυτό το ψωμί το κόψανε οι Χριστιανοί και το μοίραζαν αναμετάξυ τους. Εγώ δεν το άξιζα, δεν ήταν για μένα. Και ένιωσα περήφανος.
2. Μια γιαγιά. Είχε ξεκρεμάσει τις γλάστρες από το μπαλκόνι της για να τις ποτίσει και τώρα τις έπιανε μια μια, τους μίλαγε και τις ξανάβαζε στη θέση τους.
3. Έναν παπά σπαθί πεταμένο στο πεζοδρόμιο και έβγαλα γνώση για το μέλλον μου.
4. Μια κοπελιά στα 15-16 και όλος ο δρόμος πίσω της και μπρος της μύριζε Angel. Why the drama, σκέφτηκα. Αλλά μετά συνειδητοποίησα (και από το ύφος της) οτι με αυτό σκότωνε τους αγαπητικούς της.
5. Τα πλακάκια για τους τυφλούς στα πεζοδρόμια να μοιάζουν με φλέβες.
6. Θείους με ρυτίδες στους αγκώνες και θείες με τεράστιους κώλους σφηνωμένους μέσα σε μακριες, στενές φλοράλ φούστες.

   Δεν ξέρω ακόμα τί ουσία έχει που τα λεώ όλα αυτά.

*Αστέρω*

το κακό και τ' άδικο

   Καλημέρα στο θίασο και στο φιλοθεάμον κοινό. Λίγα άκυρα για αρχή.

1. Μπορώ, που λέτε, άνετα να εκθέσω την Γενοβέφα, δημοσιεύοντας την χτεσινή μας κουβέντα στο φου-μπου και να αποδείξω σε όλους σας οτι και αυτή, που μας το έπαιζε Κυρία επιπέδου, δεν είναι παρά άλλη μια ξελιγωμένη-έτσι, αυτό το blog θα μετρά επίσημα δυο ξελιγωμένες, του συντάκτη του συμπεριλαμβανομένου. Και νομίζω θα το κάνω, γιατί η ηθική δεν συμπεριλαμβάνεται στα πολλά μου προτερήματα. Αναμείνατε ποστ.
2. Κατά τα άλλα, χτες το βράδυ κοιμήθηκα 8 το πρωί και ξύπνησα τώρα δα πριν από λίγο, κατά τις 12 παρά. Αν αυτή η ιστορία συνεχιστεί, θα αναγκαστώ να πέσω στα χάπια. Nuff said.
3. Χτες μαγείρεψα ένα πάρα πολύ μίζερο στήθος κοτόπουλο ψητό στο φούρνο που με έκανε να "αηδιάσω από ντροπή και από λύπη" και να θυμηθώ με πόνο ψυχής τις εποχές που το σπίτι μου μύριζε κουλουράκια πορτοκαλιού και death by chocolate (κέηκ σοκολάτας με σοκολάτα, επικάλυψη σοκολάτας και λίγη σοκολάτα ακόμα). Alas. Σήμερα, στο ίδιο μοτίβο μιζέριας, θα κάνω γλώσσα φιλέτο ψητό στο φούρνο. Νομίζω το στήθος κοτόπουλο και το φιλέτο γλώσσας είναι το κρέας και το ψάρι στις χειρότερες δυνατές εκτελέσεις τους. Και ενώ για το κρέας δεν με πολυνοιάζει, καθότι δεν είμαι φαν, το ψάρι το αγαπώ και νιώθω προδότης απέναντι στην θειά μου την Bruja (αυτή είναι η μάνα της Γενοβέφας) που το μόνο που μπορώ να μαγειρέψω από θαλασσινά είναι αυτή η αηδία. Oh, well.

   Στο κυρίως θέμα της ημέρας-δεν είμαι καλά (πάλι). Απ' αυτό το λίγο που κοιμάμαι, ξυπνάω κιόλας μέσα στη νύχτα τόσο θυμωμένος που καίει το σάλιο μου. Θυμωμένος με μένα, με το σύμπαν, με τις επιλογές μου, you name it. Θυμωμένος. Και εν πλήρη εγρηγόρση, σα να είχα κλείσει λίγο τα μάτια μου, να μην κοιμόμουν πραγματικά. Καντήλια προς κάθε κατεύθυνση-στην τσουλάρα που έκαμε καπάρο το τεκνό, στον μαλάκα που έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά του τώρα βγάζει ένα σκασμό λεφτά, στην άχρηστη που όλοι της κάνουν τεμενάδες οτι είναι ταλαντούχα, στον πούτανο που ούτε μια τρίχα από τα αρχίδια μου δεν είναι και έχει πάρει τη μισή Θεσσαλονίκη. Σκέψεις μικρές, κακές, που καθόλου δεν με ωφελούν αφενός, καθόλου δεν με τιμούν αφετέρου-αλλά, hey, no secrets from my audience. Και προσπαθώ να το δω δημιουργικά, να το εκλογικεύσω. Μετράω τί έχω κάνει ως τώρα για να πετύχω τους στόχους μου, τί άλλο πρέπει να κάνω, ποιό το επόμενο βήμα, τί θα ήταν εφικτό στην παρούσα φάση και τί θαύμα.

   Αλλά, ρε πούστη μου, κανένα απ' αυτά τα τσόλια δεν έκατσε να τα σκεφτεί όλα αυτά. Απλά κάναν μαλακίες τη μια πίσω από την άλλη και σε κάποια φάση τους έκατσε και τώρα απολαμβάνουν όσα εγώ πρέπει να γαμηθώ για να αποκτήσω και πάλι βλέπουμε. Εκεί στραβώνω-με το κακό και τ' άδικο. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις οτι υπάρχει κάποια δικαιοσύνη σε όλη αυτή τη μαλακία, οτι υπάρχει κάποια επουράνια δύναμη ανταμοιβής που θα σε δει να προσπαθείς για 5 και θα σου δώσει 6, για να σου δοξάσει το φιλότιμο. Αλλά θα ήθελα για μια φορά, αυτό το τυχαίο που ευνοεί -κατά τα φαινόμενα- τους πάντες γύρω μου, να ευνοήσει και μένα. Να μου 'ρθει κάτι που δεν το περιμένω και κάπου εκεί, για λίγο ή περισσότερο, να βρω την ευτυχία, την ανακούφιση, οτι Δικαιοσύνη δεν υπάρχει, υπάρχει όμως ένα πολύ δημιουργικό Χάος, που -άκου, φίλε μου- το είδα μια φορά κι απ' την καλή. Σκέψεις αχάριστες, βέβαια, γιατί εμένα που με διαβάζετε, θα έπρεπε ήδη δυο φορές να 'χω πεθάνει, αλλά και τις δυο τη γλίτωσα, κάτω από συνθήκες όχι ακριβώς διευκρινίσιμες. 

   Κλωστές τα νεύρα μου, ξέφτια. Αν μέσα στη μέρα είμαι ήρεμος, σχετικά συνεργάσιμος και κάπως παραγωγικός, είναι γιατί καταπιέζω τις σκέψεις μου στο μίνιμουμ. Απλά κάνω πράγματα, μηχανικά. Το βάζω στον αυτόματο και λεώ "θα 'ρθει και μένα η ώρα μου, όταν μου αξίζει. Προς το παρόν προσπάθεια στην προσπάθεια". Που βέβαια, η προσπάθεια (εν αντιθέσει με ό,τι λένε οι αποτυχημένοι απο Κτίσεως Ρώμης) δεν σημαίνει τίποτα από μόνη της-νάδα. Τα αποτελέσματα είναι που μετράνε-κι αν δεν είσαι ικανοποιημένος με τα αποτελέσματα, κάτι κάνεις σοβαρά λάθος, non? 

   Τί άλλο; Τί άλλο; Σκέφτομαι. Δεν ξέρω από που να το πιάσω. 

*Αστέρω*

6:28 π.μ.

   Κοιμήθηκα τέσσερις σκάρτες ώρες για βράδυ. Ιδέα δεν έχω γιατί. Έπεσα κατά τις 2 και κάτι και ξύπνησα μόνος μου 6 παρά. Πρέπει να το πάρω απόφαση ότι ο ύπνος στη ζωή μου είναι ένα ντιπ ηλίθιο πράγμα που δεν θα ρυθμιστεί εντελώς ποτέ.
   Ξύπνησα και σκεφτόμουν ότι βγάζουμε ένα κάρο φωτογραφίες με το ίδιο ύφος. Το χαμόγελο της Κρεστ. Ή μια συγκεκριμένη τσαντίλα-ντεμέκ από άποψη. Γιατί το κάνουμε αυτό; Μετά θυμήθηκα παλιά, που βγάζανε μια φωτογραφία στη χάση και μια στη φέξη, και όλοι ήταν λες και τους είχες δείρει και μετά στήσει για φωτογραφία. Οπότε υποθέτω οτι το χαμόγελο της Κρεστ σε διακόσιες πενήντα χιλιάδες αντίτυπα είναι προτιμότερο.

   Χτες βράδυ κάναμε, για άλλη μια φορά, κουβέντα με τον Γείτονα για το αν θα φύγει τον Ιούνη από Θεσσαλονίκη ή όχι. Άκρη, για άλλη μία φορά, δεν βγάλαμε, γιατί αυτός είναι τσινιάρικο μουλάρι και γω σκύλα καραβίσσα*. Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι που διαφωνήσαμε με τον Γείτονα (that's what we do), αλλά που παρατήρησα οτι, όταν κάνω μία κουβέντα που με ενδιαφέρει, και ενώ είμαι -θα λέγαμε- δοσμένος σε αυτήν, το μυαλό μου κάνει άτσαλες, άκυρες σκέψεις, που δεν με αποσυντονίζουν μεν από το θέμα, δεν έχουν δε καμία σχέση με αυτό. Και χτες το βράδυ, ενώ τον καντήλιαζα σκεφτόμουν πέργκολες. Με γιασεμιά. Μνήστητίμουκύριε... Σχεδόν πληρώνω για την εξήγηση του φαινομένου και τώρα που το παρατήρησα θα κρατάω mental notes όταν συμβαίνει, τουλάχιστον να σας τα γράφω εδώ και να γελάτε.
   Αυτό με τις άκυρες σκέψεις σε άκυρες ώρες μου συμβαίνει και όταν μηχανικά κάνω κάτι και σκέφτομαι κάτι άλλο. Σαν προχτές το πρωί που, άυπνος όλη νύχτα, έπλενα τα δόντια μου πηγαίνοντας πάνω-κάτω στο σπίτι ενώ ο Γείτονας έκανε εργασία και σε κάποια φάση έφαγα φλασιά, ενώ σκεφτόμουν ναούς της Πελοποννήσου, οτι, αν είχα κοιμηθεί, θα είχα ονειρευτεί μια γυναίκα που ξύριζε τα δόντια της με φαλτσέτα.
 
*Αστέρω*
Υ.Γ ας φιλοτιμηθεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί δεν μπορώ να κάνω γαμω-embed από youtube. Αντί για το βίντεο μου εμφανίζει τον κώδικα δημοσιευμένο. Σσίτ.

*σκύλα καραβίσσα/καραβίσια: Παροιμιώδης έκφραση του τόπου μου. Πλάσμα άγριο, κακιασμένο και πεισματάρικο. Προφέρεται με παχύ σίγμα, πάθος, γουρλωμένα μάτια και χέρι εκτεταμένο κατά τη μεριά, βεβαίως, της σκύλας. Το χέρι μετά μπορεί να αναπαυθεί κρατώντας τη μέση και το κεφάλι να ταλαντεύεται δεξιά-αριστερά με απορία και αγανάκτηση. Αυτά προαιρετικά.

απειροελάχιστο ποστ

   Να σας γνωρίσω τον άντρα μου. Αυτό το καβλί λέγεται Khal Drogo και ήταν -there, I said it- ο βασικός λόγος που αντιπροχτές το βράδυ ξενύχτησα με τον Γείτονα να δούμε 7 επεισόδια Game of Thrones. Για αυτούς που θα με κατηγορήσουν για χαμηλό επίπεδο και πουτσοδουλεία, να αναφέρω οτι, για χάρη του μωρού μου, δέχομαι όλες τις κατηγορίες (soundtrack: "Για σένανε μπορώ") και ότι η σειρά έχει κι άλλα μωρά, για όλα τα γούστα -στην κόλαση θα καώ σε καζάνι με βαρύ πάτο- οπότε τρέχτε να την δείτε. Πάρτε κι άλλη μία του μωρού μου για να δείτε και μεσούλα-κωλαράκι.

    Θα επανέλθω στο Game of Thrones για να σχολιάσω το gay ζευγάρι και άλλα-επί του παρόντος όμως βαριέμαι λίγο. 

   Τρεις μέρες κλεισμένος στο σπίτι είμαι, κατά τα άλλα, κοιμάμαι 8 το πρωί και ξυπνάω 8 το βράδυ, βλέπω μόνο τον Γείτονα (η Χαζή καβλαντίζει Αθήνα με τον επόμενο υποψήφιο Μιμίκο) και παριστάνω οτι κάπως διαβάζω, αλλά -ουδέν κρυπτόν από τον έρμο τον αναγνώστη- δεν τα καταφέρνω.

*Αστέρω*

τα μαχαίρια

"Άντε, τα μαχαίρια, τα πιστόλια, τα φορούσες για βραχιόλια. Και ξυράφια δαχτυλίδια, τα φορούσες για στολίδια. Άντε και επειδή οι ειδωλολάτρες έμαθες φορούσαν χάντρες, ντύθηκες μέσα στη χάντρα και κουνιόσουνα σα βάρκα. Με το αχ λιποθυμούσες, με το βαχ θαυματουργούσες κι άρχιζες ακροβασίες με επικίνδυνες ουσίες." (Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Μακεδόνας)

   Από τα πολύ δικά μου κομμάτια. Ώρες και φορές λέω να κάνω μια playlist για το ipod με τίτλο para etterna ή κάτι παρεμφερώς πομπώδες και να βάλω μέσα όλα τα τραγούδια που ακούω χρόνια και νομίζω χωρίς αυτά δεν ζω. Δεν είναι πολλά και δεν είναι που τα ακούω και συνέχεια, απλά επιστρεφω σε αυτά κατά περιόδους, νιώθοντας σχεδόν την ανάγκη τους. Χειμάζομαι σε αυτά, θα ήταν πιο σωστό να πω-μόνο που τούτο θα ήταν άλλη μια πομπώδης διατύπωση εν μέσω τόσων άλλων και να μένει.

   "Τα μαχαίρια" είναι καρσιλαμάς (μάλλον) και δεν θα τα βρείτε στο youtube. Και γω βλαστήμησα για να τα ξαναβρώ και να τα κατεβάσω. Και είναι ποίηση. Απλά. Θυμίζουν σε μένα τις στιγμές εκείνες (μπορεί να είναι και μέρες, μήνες αυτές οι στιγμές) που κάθε τί που φοβάμαι -κάθε τι- έχει συμβεί.

   Τότε, που όλοι μου οι φόβοι έχουν εκπληρωθεί δεν μου μένει τίποτα, παρά η λύσσα. Δεν είναι ελευθερία, παρά μόνο με την έννοια οτι ελευθέρωσες μόλις ένα μαντρόσκυλο. Λυσσώντας τότε τρέχω γύρω γύρω, προσβάλλω κόσμο μες στη μούρη του, σνομπάρω άλλους φάτσα-κάρτα, σιωπώ πλήρως ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το πόσο ηλίθιο είναι το περιβάλλον μου-πόσο δεν έχουν τίποτα να μου πουν, τα αναθέματα εξαπολύονται έτσι, για την πλάκα μου, γελάω με τις καταστροφές των άλλων. Δεν καταλαβαίνω Χριστό. Και όλα αυτά, όχι ως αποτελέσματα κάποιας "πρωτογονικής κακίας"*, όσο κι αν φαίνεται έτσι, αλλά ως "κάτι σαν βάλσαμο μετά από προσευχή, ή έστω σαν λυτρωτικό χορό οργιαστικής, πανσέληνης νύχτας"**. Ή, για να το πούμε και στα ίσα, σα ν' αλυχτάω σε φίλους και γνωστούς:

   "Τώρα δεν έχω κέντρα και τα 'χω χάσει όλα. Έλα να πιούμε, να χορέψουμε και να ξεφτυλιστούμε, να κάνουμε επικίνδυνες βλακείες, να σκίσουμε τα ρούχα μας και να φορέσουμε ηλίθια βραχιόλια στα χέρια και τα πόδια μας, να παλέψουμε ως αίματος γιατί μπορούμε και να τρέχουμε μέχρι να καίει ο λαιμός μας, κόκκινα τα μάγουλά μας, ιδρωμένοι σαν να έβρεχε, θα λιποθυμήσουμε στο τέλος και όποιος δει ξημέρωμα θα έχει καθαρίσει πολλή μαυρίλα από πάνω του. Αλλά αν έρθεις μαζί μου, δεν θα σταματήσεις στιγμή για να με κρίνεις ή να με φυλάξεις-ούτε εγώ εσένα. Κι όποιος δει ξημέρωμα."

   Όλα αυτά, που χρήζουν επαγγελματικής βοήθειας, από ένα τραγούδι. Το τραγούδι το ακούω συχνά, τα παραπάνω φαινόμενα είναι σπανιότερα -πλην υπαρκτά- μέρη του κύκλου μου, so to speak.

   Αλλαγή θέματος, αλλαγή κλίματος, το ποστ αυτό το χρωστάτε στη Θεία Ντόνα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί είπα να διαβάσω λίγα παλιά ποστ της για να με πάρει ο ύπνος και τελικώς ξαγρύπνησα-έτσι κατέληξα να γράφω. Με κείμενα που αγαπάω τρέφομαι όταν οι καιροί είναι λίγο δύσκολοι και το συγκεκριμένο blog είναι από τα πλέον ακριβά μου. Δίκαιη η διαφήμιση εδώ-αν κάτι σου αρέσει, μοιράσου το. Θεία, κάνε twitter, τα ανίψια έχουν την ανάγκη σου!

*Αστέρω*

   

   

*Από το "Μεθυσμένο Κορίτσι", βέβαια.

**Αυτό από την απαγγελία "Κόσμος" της Τσανακλίδου