Η μάνα μου προχτές ονειρευόταν φωτισμένες τις μπανιέρες στο Ναύπλιο και στο λιμάνι καράβια με εφοπλιστές που έρχονταν να κάνουν επενδύσεις να σώσουν την Ελλάδα. Όλων μας τα νεύρα είναι κρόσσια. Αυτό το έχουμε εμπεδώσει.
Σκεφτόμουν οτι τίποτα δεν αξίζει να το έχεις, αν δεν μπορεί να βοηθήσει και τους φίλους σου. Ή, για να το διατυπώσω πλέον κατανοητά, ό,τι δεν μοιράζεσαι, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Λεφτά, ρούχα, αντικείμενα, σκέψεις, άνοιξε το χέρι σου και δωσ' τα-καθότι μαζί σου δεν θα τα πάρεις, που λέει και η γιαγιά. Τους ανθρώπους όμως μπορείς να τους πάρεις και να πάτε μια βόλτα, να 'ρθει το μέσα σου να καργάρει ευτυχία. Προτιμότερο αυτό.
Σ' αυτό το πνεύμα -πάει λίγος καιρός- φορέσαμε με τον Γείτονα ένα απόγευμα ο ένας τα ρούχα του άλλου, από πάνω μέχρι κάτω (έως και τα γυαλιά ηλίου), και βγήκαμε για καφέ. Επίσης, κανα δυο μερες πριν, είχαμε κοιμηθεί στο σπίτι μιας φίλης και το πρωί που ξυπνήσαμε, για να μην είμαστε με χτεσινά ρούχα, βγάλαμε πλάτη με πλάτη τα παντελόνια μας και τα ανταλλάξαμε κι αυτά, σχολιάζοντας την περίεργη αίσθηση του να φοράς ρούχο που έχει ζεστάνει άλλος-αλλά μας είχε, τρόπον τινά, προλάβει ο Ελύτης, as always.
Έρχονται ώρες που σκέφτομαι κάτι, μια διαπίστωση για τη ζωή μου φερ' ειπείν, και δεν ξέρω αν είναι δική μου σκέψη ή της Γενοβέφας. Τη νιώθω και τη σκέψη ζεστή, σα φορεμένο ρούχο.
Τρομάζω λίγο με όλο αυτό το μοίρασμα, την κατάλυση της ιδιοκτησίας, αλλά δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Οι άνθρωποί μου μού είναι πολύτιμοι, με προσδιορίζουν, μου δίνουν υπόσταση, "είμαι εγώ" γιατί "είναι αυτοί". Έτσι "είμαστε". Και συμπληρώνουμε ο ένας τα λόγια του άλλου και εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλο, και γελάμε και κλαίμε και αν κάτι πάει στραβά το καταλαβαίνουμε διαισθητικά πριν καλά καλά συμβεί, και φοράμε ο ένας τα ρούχα του άλλου δεύτερη μερα και μπλέκονται οι μυρωδιές μας, και κοιμόμαστε όλοι μαζί σε ένα σπίτι και του καθενός του πράγματα είναι όλων τα πράγματα. Έτσι θέλω να ζω.
Με αυτό το mindset, μα τον Χριστό και την Παναγία, δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω τί συμβαίνει εκεί έξω.
Σκεφτόμουν οτι τίποτα δεν αξίζει να το έχεις, αν δεν μπορεί να βοηθήσει και τους φίλους σου. Ή, για να το διατυπώσω πλέον κατανοητά, ό,τι δεν μοιράζεσαι, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Λεφτά, ρούχα, αντικείμενα, σκέψεις, άνοιξε το χέρι σου και δωσ' τα-καθότι μαζί σου δεν θα τα πάρεις, που λέει και η γιαγιά. Τους ανθρώπους όμως μπορείς να τους πάρεις και να πάτε μια βόλτα, να 'ρθει το μέσα σου να καργάρει ευτυχία. Προτιμότερο αυτό.
Σ' αυτό το πνεύμα -πάει λίγος καιρός- φορέσαμε με τον Γείτονα ένα απόγευμα ο ένας τα ρούχα του άλλου, από πάνω μέχρι κάτω (έως και τα γυαλιά ηλίου), και βγήκαμε για καφέ. Επίσης, κανα δυο μερες πριν, είχαμε κοιμηθεί στο σπίτι μιας φίλης και το πρωί που ξυπνήσαμε, για να μην είμαστε με χτεσινά ρούχα, βγάλαμε πλάτη με πλάτη τα παντελόνια μας και τα ανταλλάξαμε κι αυτά, σχολιάζοντας την περίεργη αίσθηση του να φοράς ρούχο που έχει ζεστάνει άλλος-αλλά μας είχε, τρόπον τινά, προλάβει ο Ελύτης, as always.
Έρχονται ώρες που σκέφτομαι κάτι, μια διαπίστωση για τη ζωή μου φερ' ειπείν, και δεν ξέρω αν είναι δική μου σκέψη ή της Γενοβέφας. Τη νιώθω και τη σκέψη ζεστή, σα φορεμένο ρούχο.
Τρομάζω λίγο με όλο αυτό το μοίρασμα, την κατάλυση της ιδιοκτησίας, αλλά δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Οι άνθρωποί μου μού είναι πολύτιμοι, με προσδιορίζουν, μου δίνουν υπόσταση, "είμαι εγώ" γιατί "είναι αυτοί". Έτσι "είμαστε". Και συμπληρώνουμε ο ένας τα λόγια του άλλου και εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλο, και γελάμε και κλαίμε και αν κάτι πάει στραβά το καταλαβαίνουμε διαισθητικά πριν καλά καλά συμβεί, και φοράμε ο ένας τα ρούχα του άλλου δεύτερη μερα και μπλέκονται οι μυρωδιές μας, και κοιμόμαστε όλοι μαζί σε ένα σπίτι και του καθενός του πράγματα είναι όλων τα πράγματα. Έτσι θέλω να ζω.
Με αυτό το mindset, μα τον Χριστό και την Παναγία, δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω τί συμβαίνει εκεί έξω.
