το κακό και τ' άδικο

   Καλημέρα στο θίασο και στο φιλοθεάμον κοινό. Λίγα άκυρα για αρχή.

1. Μπορώ, που λέτε, άνετα να εκθέσω την Γενοβέφα, δημοσιεύοντας την χτεσινή μας κουβέντα στο φου-μπου και να αποδείξω σε όλους σας οτι και αυτή, που μας το έπαιζε Κυρία επιπέδου, δεν είναι παρά άλλη μια ξελιγωμένη-έτσι, αυτό το blog θα μετρά επίσημα δυο ξελιγωμένες, του συντάκτη του συμπεριλαμβανομένου. Και νομίζω θα το κάνω, γιατί η ηθική δεν συμπεριλαμβάνεται στα πολλά μου προτερήματα. Αναμείνατε ποστ.
2. Κατά τα άλλα, χτες το βράδυ κοιμήθηκα 8 το πρωί και ξύπνησα τώρα δα πριν από λίγο, κατά τις 12 παρά. Αν αυτή η ιστορία συνεχιστεί, θα αναγκαστώ να πέσω στα χάπια. Nuff said.
3. Χτες μαγείρεψα ένα πάρα πολύ μίζερο στήθος κοτόπουλο ψητό στο φούρνο που με έκανε να "αηδιάσω από ντροπή και από λύπη" και να θυμηθώ με πόνο ψυχής τις εποχές που το σπίτι μου μύριζε κουλουράκια πορτοκαλιού και death by chocolate (κέηκ σοκολάτας με σοκολάτα, επικάλυψη σοκολάτας και λίγη σοκολάτα ακόμα). Alas. Σήμερα, στο ίδιο μοτίβο μιζέριας, θα κάνω γλώσσα φιλέτο ψητό στο φούρνο. Νομίζω το στήθος κοτόπουλο και το φιλέτο γλώσσας είναι το κρέας και το ψάρι στις χειρότερες δυνατές εκτελέσεις τους. Και ενώ για το κρέας δεν με πολυνοιάζει, καθότι δεν είμαι φαν, το ψάρι το αγαπώ και νιώθω προδότης απέναντι στην θειά μου την Bruja (αυτή είναι η μάνα της Γενοβέφας) που το μόνο που μπορώ να μαγειρέψω από θαλασσινά είναι αυτή η αηδία. Oh, well.

   Στο κυρίως θέμα της ημέρας-δεν είμαι καλά (πάλι). Απ' αυτό το λίγο που κοιμάμαι, ξυπνάω κιόλας μέσα στη νύχτα τόσο θυμωμένος που καίει το σάλιο μου. Θυμωμένος με μένα, με το σύμπαν, με τις επιλογές μου, you name it. Θυμωμένος. Και εν πλήρη εγρηγόρση, σα να είχα κλείσει λίγο τα μάτια μου, να μην κοιμόμουν πραγματικά. Καντήλια προς κάθε κατεύθυνση-στην τσουλάρα που έκαμε καπάρο το τεκνό, στον μαλάκα που έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά του τώρα βγάζει ένα σκασμό λεφτά, στην άχρηστη που όλοι της κάνουν τεμενάδες οτι είναι ταλαντούχα, στον πούτανο που ούτε μια τρίχα από τα αρχίδια μου δεν είναι και έχει πάρει τη μισή Θεσσαλονίκη. Σκέψεις μικρές, κακές, που καθόλου δεν με ωφελούν αφενός, καθόλου δεν με τιμούν αφετέρου-αλλά, hey, no secrets from my audience. Και προσπαθώ να το δω δημιουργικά, να το εκλογικεύσω. Μετράω τί έχω κάνει ως τώρα για να πετύχω τους στόχους μου, τί άλλο πρέπει να κάνω, ποιό το επόμενο βήμα, τί θα ήταν εφικτό στην παρούσα φάση και τί θαύμα.

   Αλλά, ρε πούστη μου, κανένα απ' αυτά τα τσόλια δεν έκατσε να τα σκεφτεί όλα αυτά. Απλά κάναν μαλακίες τη μια πίσω από την άλλη και σε κάποια φάση τους έκατσε και τώρα απολαμβάνουν όσα εγώ πρέπει να γαμηθώ για να αποκτήσω και πάλι βλέπουμε. Εκεί στραβώνω-με το κακό και τ' άδικο. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις οτι υπάρχει κάποια δικαιοσύνη σε όλη αυτή τη μαλακία, οτι υπάρχει κάποια επουράνια δύναμη ανταμοιβής που θα σε δει να προσπαθείς για 5 και θα σου δώσει 6, για να σου δοξάσει το φιλότιμο. Αλλά θα ήθελα για μια φορά, αυτό το τυχαίο που ευνοεί -κατά τα φαινόμενα- τους πάντες γύρω μου, να ευνοήσει και μένα. Να μου 'ρθει κάτι που δεν το περιμένω και κάπου εκεί, για λίγο ή περισσότερο, να βρω την ευτυχία, την ανακούφιση, οτι Δικαιοσύνη δεν υπάρχει, υπάρχει όμως ένα πολύ δημιουργικό Χάος, που -άκου, φίλε μου- το είδα μια φορά κι απ' την καλή. Σκέψεις αχάριστες, βέβαια, γιατί εμένα που με διαβάζετε, θα έπρεπε ήδη δυο φορές να 'χω πεθάνει, αλλά και τις δυο τη γλίτωσα, κάτω από συνθήκες όχι ακριβώς διευκρινίσιμες. 

   Κλωστές τα νεύρα μου, ξέφτια. Αν μέσα στη μέρα είμαι ήρεμος, σχετικά συνεργάσιμος και κάπως παραγωγικός, είναι γιατί καταπιέζω τις σκέψεις μου στο μίνιμουμ. Απλά κάνω πράγματα, μηχανικά. Το βάζω στον αυτόματο και λεώ "θα 'ρθει και μένα η ώρα μου, όταν μου αξίζει. Προς το παρόν προσπάθεια στην προσπάθεια". Που βέβαια, η προσπάθεια (εν αντιθέσει με ό,τι λένε οι αποτυχημένοι απο Κτίσεως Ρώμης) δεν σημαίνει τίποτα από μόνη της-νάδα. Τα αποτελέσματα είναι που μετράνε-κι αν δεν είσαι ικανοποιημένος με τα αποτελέσματα, κάτι κάνεις σοβαρά λάθος, non? 

   Τί άλλο; Τί άλλο; Σκέφτομαι. Δεν ξέρω από που να το πιάσω. 

*Αστέρω*