Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

6:28 π.μ.

   Κοιμήθηκα τέσσερις σκάρτες ώρες για βράδυ. Ιδέα δεν έχω γιατί. Έπεσα κατά τις 2 και κάτι και ξύπνησα μόνος μου 6 παρά. Πρέπει να το πάρω απόφαση ότι ο ύπνος στη ζωή μου είναι ένα ντιπ ηλίθιο πράγμα που δεν θα ρυθμιστεί εντελώς ποτέ.
   Ξύπνησα και σκεφτόμουν ότι βγάζουμε ένα κάρο φωτογραφίες με το ίδιο ύφος. Το χαμόγελο της Κρεστ. Ή μια συγκεκριμένη τσαντίλα-ντεμέκ από άποψη. Γιατί το κάνουμε αυτό; Μετά θυμήθηκα παλιά, που βγάζανε μια φωτογραφία στη χάση και μια στη φέξη, και όλοι ήταν λες και τους είχες δείρει και μετά στήσει για φωτογραφία. Οπότε υποθέτω οτι το χαμόγελο της Κρεστ σε διακόσιες πενήντα χιλιάδες αντίτυπα είναι προτιμότερο.
   Χτες βράδυ κάναμε, για άλλη μια φορά, κουβέντα με τον Γείτονα για το αν θα φύγει τον Ιούνη από Θεσσαλονίκη ή όχι. Άκρη, για άλλη μία φορά, δεν βγάλαμε, γιατί αυτός είναι τσινιάρικο μουλάρι και γω σκύλα καραβίσσα*. Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι που διαφωνήσαμε με τον Γείτονα (that's what we do), αλλά που παρατήρησα οτι, όταν κάνω μία κουβέντα που με ενδιαφέρει, και ενώ είμαι -θα λέγαμε- δοσμένος σε αυτήν, το μυαλό μου κάνει άτσαλες, άκυρες σκέψεις, που δεν με αποσυντονίζουν μεν από το θέμα, δεν έχουν δε καμία σχέση με αυτό. Και χτες το βράδυ, ενώ τον καντήλιαζα σκεφτόμουν πέργκολες. Με γιασεμιά. Μνήστητίμουκύριε... Σχεδόν πληρώνω για την εξήγηση του φαινομένου και τώρα που το παρατήρησα θα κρατάω mental notes όταν συμβαίνει, τουλάχιστον να σας τα γράφω εδώ και να γελάτε.
   Αυτό με τις άκυρες σκέψεις σε άκυρες ώρες μου συμβαίνει και όταν μηχανικά κάνω κάτι και σκέφτομαι κάτι άλλο. Σαν προχτές το πρωί που, άυπνος όλη νύχτα, έπλενα τα δόντια μου πηγαίνοντας πάνω-κάτω στο σπίτι ενώ ο Γείτονας έκανε εργασία και σε κάποια φάση έφαγα φλασιά, ενώ σκεφτόμουν ναούς της Πελοποννήσου, οτι, αν είχα κοιμηθεί, θα είχα ονειρευτεί μια γυναίκα που ξύριζε τα δόντια της με φαλτσέτα.
 
*Αστέρω*
Υ.Γ ας φιλοτιμηθεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί δεν μπορώ να κάνω γαμω-embed από youtube. Αντί για το βίντεο μου εμφανίζει τον κώδικα δημοσιευμένο. Σσίτ.

*σκύλα καραβίσσα/καραβίσια: Παροιμιώδης έκφραση του τόπου μου. Πλάσμα άγριο, κακιασμένο και πεισματάρικο. Προφέρεται με παχύ σίγμα, πάθος, γουρλωμένα μάτια και χέρι εκτεταμένο κατά τη μεριά, βεβαίως, της σκύλας. Το χέρι μετά μπορεί να αναπαυθεί κρατώντας τη μέση και το κεφάλι να ταλαντεύεται δεξιά-αριστερά με απορία και αγανάκτηση. Αυτά προαιρετικά.

3 σχόλια:

fieryfairy είπε...

Αυτό με τις άκυρες κουλές σκέψεις το κάνω κι εγώ, κ συχνά αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε κανείς να βγάλει άκρη από τον ειρμό των σκέψεων μου έτσι όπως πηδάνε από το ένα θέμα στο πιο άσχετο αμέσως μετά θέμα... Αυτή τη λύση ένας καλός ψυχολόγος μόνο θα μας τη δώσει.

Για το embed δεν ξέρω. Καλημέρα κι ας είναι με 4 ώρες ύπνου :)

asperger είπε...

χαχαχαχα θα μάθω όλο το πακέτο του "σκύλα καραβίσσα" (χέρι στη μέση και ταλάντευση) να το κάνω!
Το "καριόλα" ψόφησε!

(Για το embed ξέρω το κλασικό "Αποστολή>Ενσωμάτωση κάτω από το video-μάλλον δεν βοηθάω πολύ...)

*Αστέρω* είπε...

@fieryfairy
Ψυχολόγοι-πεταμένα λεφτά! (άμα το πεις με το σωστό ύφος, ταιριάζει σε όλα τα επαγγέλματα/ιδιότητες/καταγωγές/φύλα). Άσε που όσον αφορά στους συνειρμούς, έχουμε και τη Θεά Ντένη με το μέρος μας: "Όλοι νομίζουν οτι είμαι απλώς μια πλούσια κοσμική με περίεργους συνειρμούς..."

@asperger
αναμείνατε στο ακουστικό σας, γιατί είμαι σε μπαράζ κατινιάς και έχω θυμηθεί τις τελευταίες μέρες εκφράσεις που έχω να ακούσω χρόνια. Αμύθητους πολιτισμικούς θησαυρούς της ελληνικής επαρχίας, μόνο για μυημένους. Ποδιά κουζίνας-μπικουτί-μόνιμα ανοιγμένη σιδερώστρα μπροστά από την τηλεόραση και δος του!

*Α*