-δεν ξέρω τί τίτλο να βάλω-

   Μπορεί να είναι και άκρως ηλίθιο αυτό το σκεπτικό, αλλά δεν την θέλω ώρες-ώρες την ευκολία. Ξαναδιάβαζα τα κείμενα του blog γιατί έχω μερικές υπεραισιόδοξες βλέψεις που θα συζητήσουμε άλλη ώρα (άν τις συζητήσουμε και ποτέ...) και έπεσα πάνω στο "γάλα και τριαντάφυλλο", όπου με τόση νοσταλγία κάνω αναφορά στο χυμό τριαντάφυλλο ως ένα αυστηρά κυπραίικο προϊόν, που μόνο θυμάμαι, καθώς πάει τουλάχιστον διετία από την τελευταία φορά που έπεσε στα χέρια μου. Και σκέφτηκα οτι "αυστηρά κυπραίικο προϊόν" δεν υπάρχει. Αν φάω τον τόπο, αν ψάξω στα delicatessen της πόλης, στις ακριβές κάβες, σε ψαγμένα σουπερμάρκετ, σε μαγαζιά με κυπριακά προϊόντα, κάπου θα βρω ένα μπουκάλι.

   Θα το αγοράσω, θα το φέρω σπίτι και θα το κοιτάω. Τί ουσία θα έχει; Μόνο θα μου καταργήσω ένα μύθο, μόνο που θα αποκαθηλώσω κάτι ακόμα από το χώρο του μαγικού και θα το κάνω καθημερινότητα. Κι από κει που ο χυμός τριαντάφυλλο ήταν φίλτρο, ένα κονκόκτο* βακχίδας, θα γίνει άλλη μια βουλίτσα στη λίστα του ΣούπερΜάρκετ. Και γω θα μεγαλώσω λίγο ακόμα. Η toblerone είναι μια απαίσια σοκολάτα. Έχει όλα αυτά τα μικρά κομματάκια που μου κολλάνε στα δόντια, συνήθως είναι σκληρή και αυτό της το περίεργο τριγωνικό σχήμα με κάνει να νιώθω άβολα όταν την τρώω-περίπου σαν να τρώω καρφιά ή, λιγότερο δραματικά, μικρούς χάρακες. Αλλά ήταν συχνό δώρο από ταξίδια! Όταν ήμασταν παιδιά, όποιος έφευγε από το σόι εξωτερικό, αποκλείεται να μην μας έφερνε toblerone. Έτσι, την λαχταρούσαμε για την σπανιότητά της, το εξωτικό της καταγωγής της. Μετά λίγα χρόνια την φέραν στα περίπτερα. Δεν έχω αγοράσει ποτέ μου μια, έχασε κάθε ουσία. 

   Αυτό που θέλω να πω είναι οτι προσέχω πια. Μένω μόνος μου και ό,τι θελήσω μπορώ να το έχω με λίγο ψάξιμο-ζούμε σε μια αγορά που διακινούνται όλα, απ' όπου κι αν προέρχονται. Το κόστος όμως είναι η αποκαθήλωση. Τίποτα δεν σπανίζει. Για τίποτα δεν αγωνιάς πια αν θα το λάβεις μια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου ή μια φορά κάθε λίγα χρόνια. Εκεί προσέχω. Να μην ξεφτιλίζω τους ίδιους μου τους μύθους.

   Το πράγμα, το όποιο πράγμα, από τη στιγμή που θα το πάρεις στα χέρια σου έχει συγκεκριμένες χρήσεις. Θα το χρησιμοποιήσεις ή θα το πιείς ή θα το φας ή οτιδήποτε. Όσο όμως δεν το 'χεις, οι χρήσεις του είναι απεριόριστες. Ανακαλεί μνήμες, ξεσηκώνει εμπνεύσεις. Χρησιμεύει πολύ πέρα από τη σφαίρα της ίδιας του της πρακτικότητας. Σαφώς και επηρεασμένος από χτεσινή κουβέντα με φίλο τα λέω όλα αυτά. Στον οποίο και το post αφιερώνεται, by the way. 

   Αλλά ναι, προτιμώ να μην μάθω ποτέ τη συνταγή του φαγητού που έτρωγα κάθε που το φεγγάρι ήταν του θεριστή-αυτός που το μαγείρευε δεν θα ξαναμαγειρέψει ποτέ και τα υλικά ήταν σπάνια, βοτάνια από άλλες χώρες. Μια αναζήτηση στον υπερμπρέην του google, μια εξόρμηση σε ακριβά μαγαζιά με βότανα και voila, αλλά δεν θα έχει ουσία. Ας μην το ξαναφάω ποτέ, ας μου μείνει μόνο η ανάμνηση του φαγητού μαζί με την ανάμνηση του ανθρώπου που το 'φτιαχνε. Καλύτερα έτσι.

 *Αστέρω*

*καμιά φορά φτιάχνουμε και λέξεις επειδή αγαπάμε τους ήχους τους στο στόμα μας. Σαφώς concoction, και δη debauched.