"κάθε φορά έρχεστε εδώ με ένα καινούριο σχέδιο και παίρνουμε φωτιά και μετά έρχεται η Forrester με το λάστιχο και πνιγόμαστε στο τσουνάμι".
Κουράστηκα. Χτες καθαρίσαμε με τον Γείτονα το σπίτι, εγώ έκανα τις τακτοποιήσεις και το μπάνιο κι αυτός σκούπισμα-σφουγγάριμα. Μόνο "η δουλειά" της Πρωτοψάλτη δεν έπαιζε από πίσω και ήταν κρίμα γιατί εκεί που μαζεύαμε μπόγους ρούχα και τους διπλώναμε να τους βάλουμε στη ντουλάπα πολύ θα πήγαινε, είχαμε πιάσει και κουβέντα, ωραία ήταν. Είναι μεγάλη αδικία που η ζωή μας δεν έχει soundtrack, παρ' όλες μου τις προσπάθειες να βάλω.
Θέλω να μας πάρουνε στη δουλειά. Το μόνο που δεν έχω κάνει είναι να στυλώσω τα πόδια στο πάτωμα και να τα κοπανάω σαν παιδάκι και να τσιρίζω. Σήμερα το ονειρεύτηκα κιόλας, οτι ο Γείτονας ήταν στο καθιστικό, εγώ στο δωμάτιο, κοιμόμασταν, και και με παίρνει τηλέφωνο στο κινητό να μου πει οτι του τηλεφώνησαν και του είπαν οτι μας πήραν. Ξύπνησα, σκοτάδι. Παπαριές, Μαριγούλα μου...
Στις μαντείες και τα άστρα γυρνάω κάθε φορά που είμαι συγχυσμένος-ο ευτυχισμένος ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από αυτά. Ίσως πάλι να μην έχει και κανένας, αλλά και πώς να διασκεδάσεις τις σκέψεις σου για ένα αύριο που δεν ξέρεις από που θα σου στείλει την ταφόπλακα, εκατό κιλά μάρμαρο; Μα πια περπατάμε σκυφτοί, κυρτωμένοι, σε επιφυλακή-δεν είναι κατάσταση.
Σε άλλα νέα, αποφεύγω το σεξ. Δεν ξέρω πώς την έχω δει, αλλά το αποφεύγω. Μπορεί και λίγο η σκέψη να με φρικάρει ή να με αηδιάζει. Άμα δεν θέλω να τριφτώ στο στέρνο του άλλου σαν γατί, δεν πα να 'ναι και ο θεός ο ίδιος σε αντρική συσκευασία... Από τη μια είναι αυτό, από την άλλη καταλαβαίνω οτι η κατάσταση έτσι δεν πάει πουθενά. Σε απορία ο Μητσάκος. Επί του παρόντος, υπομονή.
Συνειδητοποιήσεις αυτοαναφορικές (κοινώς, δουλειά δεν έχω και παρατηρώ τις αντιδράσεις μου): Άμα μιλάω, εκτονώνω ένταση. Λέω, λέω, λεώ, μου περνάει. Είναι άμα σιωπώ που ετοιμάζω μέσα μου το έγκλημα, εκεί γίνομαι επικίνδυνος. Κατά πάσα πιθανότητα, ισχύει για όλους τους ανθρώπους.
Κουράστηκα. Χτες καθαρίσαμε με τον Γείτονα το σπίτι, εγώ έκανα τις τακτοποιήσεις και το μπάνιο κι αυτός σκούπισμα-σφουγγάριμα. Μόνο "η δουλειά" της Πρωτοψάλτη δεν έπαιζε από πίσω και ήταν κρίμα γιατί εκεί που μαζεύαμε μπόγους ρούχα και τους διπλώναμε να τους βάλουμε στη ντουλάπα πολύ θα πήγαινε, είχαμε πιάσει και κουβέντα, ωραία ήταν. Είναι μεγάλη αδικία που η ζωή μας δεν έχει soundtrack, παρ' όλες μου τις προσπάθειες να βάλω.
Θέλω να μας πάρουνε στη δουλειά. Το μόνο που δεν έχω κάνει είναι να στυλώσω τα πόδια στο πάτωμα και να τα κοπανάω σαν παιδάκι και να τσιρίζω. Σήμερα το ονειρεύτηκα κιόλας, οτι ο Γείτονας ήταν στο καθιστικό, εγώ στο δωμάτιο, κοιμόμασταν, και και με παίρνει τηλέφωνο στο κινητό να μου πει οτι του τηλεφώνησαν και του είπαν οτι μας πήραν. Ξύπνησα, σκοτάδι. Παπαριές, Μαριγούλα μου...
Στις μαντείες και τα άστρα γυρνάω κάθε φορά που είμαι συγχυσμένος-ο ευτυχισμένος ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από αυτά. Ίσως πάλι να μην έχει και κανένας, αλλά και πώς να διασκεδάσεις τις σκέψεις σου για ένα αύριο που δεν ξέρεις από που θα σου στείλει την ταφόπλακα, εκατό κιλά μάρμαρο; Μα πια περπατάμε σκυφτοί, κυρτωμένοι, σε επιφυλακή-δεν είναι κατάσταση.
Σε άλλα νέα, αποφεύγω το σεξ. Δεν ξέρω πώς την έχω δει, αλλά το αποφεύγω. Μπορεί και λίγο η σκέψη να με φρικάρει ή να με αηδιάζει. Άμα δεν θέλω να τριφτώ στο στέρνο του άλλου σαν γατί, δεν πα να 'ναι και ο θεός ο ίδιος σε αντρική συσκευασία... Από τη μια είναι αυτό, από την άλλη καταλαβαίνω οτι η κατάσταση έτσι δεν πάει πουθενά. Σε απορία ο Μητσάκος. Επί του παρόντος, υπομονή.
Συνειδητοποιήσεις αυτοαναφορικές (κοινώς, δουλειά δεν έχω και παρατηρώ τις αντιδράσεις μου): Άμα μιλάω, εκτονώνω ένταση. Λέω, λέω, λεώ, μου περνάει. Είναι άμα σιωπώ που ετοιμάζω μέσα μου το έγκλημα, εκεί γίνομαι επικίνδυνος. Κατά πάσα πιθανότητα, ισχύει για όλους τους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου