Παθαίνω, τώρα που μιλάμε, κρίση πανικού και δεν υπάρχει *ένας άνθρωπος* κοντά να του μιλήσω. Δηλαδή, υπάρχει, αλλά κοιμάται στον καναπέ και δεν υπάρχει περίπτωση να τον ξυπνήσω για να του πω τις μαλακίες που με πνίγουνε. Υπάρχει ενα όριο στο πόσα μπορείς να κάνεις στους ανθρώπους πριν σκεφτούν σοβαρά το ενδεχόμενο να σε σουτάρουνε.
Είναι άδικο αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Δεν μπορεί να κάνει να νιώθω έτσι. Αλλά από την άλλη, γιατί όχι; Τί σκατά θα κάνω; Πρέπει να κάνω μια εργασία για ένα υποχρεωτικό μάθημα στη σχολή αλλά δεν θέλω καθόλου, πρέπει να βρω δουλειά αλλά κωλοβαράω, πρέπει να δω τί σκατά θα κάνω με τη ζωή μου αλλά όλο το αναβάλλω. Με τρώει το κεφάλι μου από τα νεύρα μου, από το ξύσε ξύσε έχω κάνει τα μαλλιά μου σκατά.
Όλο καπνίζω, Χριστέ μου. Όλο καπνίζω. Νομίζω όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι, τα πάντα, μια παράσταση κι αμα δεν πάει καλά, έχουμε κι επόμενη. Αμ δε! Αυτή είναι η ζωή σου, ηλίθιε, και κάθε μέρα που πέρασε είναι μια μέρα περασμένη. Δειλία. Δειλία και αναβλητικότητα.
Νύχτα-κατάνυχτα τώρα, μόνος εγώ στο δωμάτιο, η πόρτα κλειστή, ο Γείτονας στο καθιστικό κοιμάται από ώρα, κοιμόμουν και γω αλλά πετάχτηκα με μια ώρα ύπνο και ένα άγχος τσακιστερό, να σπάει τα τσαΐρια, και κει που χάζευα στο ίντερνετ έχοντας πάρει απόφασή το το ότι δεν θα κοιμηθώ ξανά, σκέφτηκα κάτι. Δεν θυμάμαι πόσες φορές κοίταξα πίσω από τον ώμο μου να δω αν με κοιτάει κανείς (ποιός;), δεν μπορώ να σας εξηγήσω πόσο ανέβηκαν οι παλμοί μου ή πόσο δάγκωνα τα χείλια μου, όταν έψαξα στο google για το πρόγραμμα σπουδών του ΚΘΒΕ, για το πρόγραμμα σπουδών του Ίασμου, δεν μπορώ να σας μεταφέρω τί πέρασε από το μυαλό μου όταν είδα οτι οι πρώτοι παίρνουν 10-12 άτομα κάθε χρόνο, "τί κάνεις τόσο καιρό", τί θες να κάνεις;", "σιγά μη με παρουν", "σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να τραγουδήσω ή να χορέψω ή να παίξω", "δεν ξέρω τί μπορώ να κάνω, δεν το έχω δοκιμάσει", "πόσος καιρός χαμένος;"¨.
Τί θέλω να κάνω; Γιατί νιώθω εγκλωβισμένος; Τρόμαξα με τα πράγματα που σκέφτηκα. Μαύρες σκέψεις και δεν μου άρεσαν καθόλου. Δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον. Μεγάλωσα; Πνίγομαι. Τρελαίνομαι. Λάθη. Πόσα; Πόσο ακριβά;
Αυτό θέλω; Ηθοποιός; Πώς; Μου λείπει η ομορφιά και το ταλέντο.
Όλο καπνίζω. Και δος του φούμο. Τέλος αυτή η παρωδία. Και τί άλλο; Να αδυνατίσω, να αποστεωθώ. Να μαζέψω λεφτά. Πώς; Να μαζέψω. Σε ένα αδιέξοδο και να φύγω να πάω που; Καλά, ξεκάθαρα όχι στην Αρχαιολογία. Πού όμως; Και, έχω χρόνο να πάω όπου κι αν είναι να παώ;
Είναι άδικο να να νιώθω έτσι. Θέλω, βαθιά από την ψυχή μου, να με πάρουν σε αυτή την δουλειά που έχω κατα νου και να χρειαστεί να μείνω Χριστούγεννα Θεσσαλονίκη γιατί ο πατέρας μου δεν μου καλομιλάει από τότε που τους είπα οτι είμαι gay και δεν θέλω να το αντιμετωπίσω όλο αυτό για 15 μέρες-δεν είναι οτι θα μου πει κάτι, αλλά ούτε το βλέμμα του δεν θέλω να σκέφτομαι. Σκατά. Και αυτός είναι και ο λόγος που θέλω να βρω δουλειά να ανεξαρτητοποιηθώ, γιατί δεν θέλω να με πληρώνουν αλλο. Αλλά αφήνω τις μέρες και φεύγουν έτσι, χωρίς να κάνω τίποτα. Λες και όλα είναι μια περατζάδα. Και θέλω να ευτυχήσω στη ζωή μου, αλλά πώς;
Λέω να τα φέρω όλα τούμπα. Θα τα φέρω ολα τουμπα. Πρέπει να τα φέρω όλα τούμπα.
Για καλή αρχή και έκβαση, κόβω το κάπνισμα και το φαί.
*Α*
Είναι άδικο αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Δεν μπορεί να κάνει να νιώθω έτσι. Αλλά από την άλλη, γιατί όχι; Τί σκατά θα κάνω; Πρέπει να κάνω μια εργασία για ένα υποχρεωτικό μάθημα στη σχολή αλλά δεν θέλω καθόλου, πρέπει να βρω δουλειά αλλά κωλοβαράω, πρέπει να δω τί σκατά θα κάνω με τη ζωή μου αλλά όλο το αναβάλλω. Με τρώει το κεφάλι μου από τα νεύρα μου, από το ξύσε ξύσε έχω κάνει τα μαλλιά μου σκατά.
Όλο καπνίζω, Χριστέ μου. Όλο καπνίζω. Νομίζω όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι, τα πάντα, μια παράσταση κι αμα δεν πάει καλά, έχουμε κι επόμενη. Αμ δε! Αυτή είναι η ζωή σου, ηλίθιε, και κάθε μέρα που πέρασε είναι μια μέρα περασμένη. Δειλία. Δειλία και αναβλητικότητα.
Νύχτα-κατάνυχτα τώρα, μόνος εγώ στο δωμάτιο, η πόρτα κλειστή, ο Γείτονας στο καθιστικό κοιμάται από ώρα, κοιμόμουν και γω αλλά πετάχτηκα με μια ώρα ύπνο και ένα άγχος τσακιστερό, να σπάει τα τσαΐρια, και κει που χάζευα στο ίντερνετ έχοντας πάρει απόφασή το το ότι δεν θα κοιμηθώ ξανά, σκέφτηκα κάτι. Δεν θυμάμαι πόσες φορές κοίταξα πίσω από τον ώμο μου να δω αν με κοιτάει κανείς (ποιός;), δεν μπορώ να σας εξηγήσω πόσο ανέβηκαν οι παλμοί μου ή πόσο δάγκωνα τα χείλια μου, όταν έψαξα στο google για το πρόγραμμα σπουδών του ΚΘΒΕ, για το πρόγραμμα σπουδών του Ίασμου, δεν μπορώ να σας μεταφέρω τί πέρασε από το μυαλό μου όταν είδα οτι οι πρώτοι παίρνουν 10-12 άτομα κάθε χρόνο, "τί κάνεις τόσο καιρό", τί θες να κάνεις;", "σιγά μη με παρουν", "σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να τραγουδήσω ή να χορέψω ή να παίξω", "δεν ξέρω τί μπορώ να κάνω, δεν το έχω δοκιμάσει", "πόσος καιρός χαμένος;"¨.
Τί θέλω να κάνω; Γιατί νιώθω εγκλωβισμένος; Τρόμαξα με τα πράγματα που σκέφτηκα. Μαύρες σκέψεις και δεν μου άρεσαν καθόλου. Δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον. Μεγάλωσα; Πνίγομαι. Τρελαίνομαι. Λάθη. Πόσα; Πόσο ακριβά;
Αυτό θέλω; Ηθοποιός; Πώς; Μου λείπει η ομορφιά και το ταλέντο.
Όλο καπνίζω. Και δος του φούμο. Τέλος αυτή η παρωδία. Και τί άλλο; Να αδυνατίσω, να αποστεωθώ. Να μαζέψω λεφτά. Πώς; Να μαζέψω. Σε ένα αδιέξοδο και να φύγω να πάω που; Καλά, ξεκάθαρα όχι στην Αρχαιολογία. Πού όμως; Και, έχω χρόνο να πάω όπου κι αν είναι να παώ;
Είναι άδικο να να νιώθω έτσι. Θέλω, βαθιά από την ψυχή μου, να με πάρουν σε αυτή την δουλειά που έχω κατα νου και να χρειαστεί να μείνω Χριστούγεννα Θεσσαλονίκη γιατί ο πατέρας μου δεν μου καλομιλάει από τότε που τους είπα οτι είμαι gay και δεν θέλω να το αντιμετωπίσω όλο αυτό για 15 μέρες-δεν είναι οτι θα μου πει κάτι, αλλά ούτε το βλέμμα του δεν θέλω να σκέφτομαι. Σκατά. Και αυτός είναι και ο λόγος που θέλω να βρω δουλειά να ανεξαρτητοποιηθώ, γιατί δεν θέλω να με πληρώνουν αλλο. Αλλά αφήνω τις μέρες και φεύγουν έτσι, χωρίς να κάνω τίποτα. Λες και όλα είναι μια περατζάδα. Και θέλω να ευτυχήσω στη ζωή μου, αλλά πώς;
Λέω να τα φέρω όλα τούμπα. Θα τα φέρω ολα τουμπα. Πρέπει να τα φέρω όλα τούμπα.
Για καλή αρχή και έκβαση, κόβω το κάπνισμα και το φαί.
*Α*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου