το προφανές

   Ας κοροϊδεύει η Γενοβέφα όσο θέλει, η Νικολακοπούλου είναι μια θεότητα ινκαρνάτα. Γιατί καταφέρνει αυτό που πρίν από αυτήν κατάφερναν οι μεγάλοι μόνο (Γκάτσος, Τσιτσάνης off the top of my head...), να μιλήσει δηλαδή για το προφανές, απλά. "Χάρηκα που τα 'παμε, έστω και τώρα" λέει κάπου. Και καταλαβαίνεις οτι τον αγάπησε τον μαλάκα, τη χώρισε ο μαλάκας, τον πόνεσε τον μαλάκα, ήρθε και μάργωσε το μέσα της για τον μαλάκα και τώρα -μετά την τόση οδύνη-, ξεκαθάρισαν στο κεφάλι της όλα. Ησύχασε.
   Έχει βέβαια μια μανιέρα ο στίχος της, αλλά ποιός είμαι εγώ να κατηγορήσω, ειδικά εφόσον αυτή γίνεται όπως γίνεται και αισθητικά με καλύπτει. 
   Ο δε Τσιτσάνης, το 'χουμε ξαναπεί, έγραψε αυτό που θα σας δώσω κι από κάτω ως λέξεις για την καρτέλα, και το οποίο, αν ποτέ ερωτηθώ, θα πω οτι είναι το αγαπημένο μου ποίημα στον κόσμο όλο.
   
Βραδιάζει γύρω κι η νύχτα
απλώνει σκοτάδι βαθύ
κορίτσι ξένο σαν ίσκιος
πλανιέται μονάχο στην γη

Χωρίς ντροπή, αναζητεί
τον ήλιο που έχει χαθεί,
στα σκοτάδια να βρει

Μπορεί να το ‘χουν πλανέψει
ακρογιαλιές δειλινά
και σκλαβωμένη για πάντα
κρατούνε την δόλια καρδιά

Μπορεί ακόμα μπορεί,
να έχει πια τρελαθεί
και τότε ποιος θα ρωτήσει
να μάθει ποτέ το γιατί